Regiopagina Zuidwest Nederland

Van Jacobus naar Jacobus

‘Reizen is de beste manier van zelfstudie’  Karl Julius Weber

Vlissingen, 14 juli 2022 Sint Jacobskerk om 10.00 uur.

Kennismaking in de koffiekamer van de monumentale Sint Jacobskerk. Koffie, thee, koek en onderlinge gesprekjes. Vervolgens naar de kapel waar we de Pelgrimszege zullen ontvangen. Ons loop- en fietsgroepje bestaat uit Ineke, Anke, Annie, Marja, Dimph, André, Kees en onze niet genoeg te prijzen verzorger Nico. Ook enkele familieleden zijn aanwezig. Andere Ineke, kan niet aanwezig zijn, zij fietst later die week samen met André.

De Pelgrimszege wordt uitgesproken tijdens een korte doch uiterst indrukwekkende bijeenkomst, geleid door een pastoraal werker en een dominee waarna we allen worden uitgenodigd een kaarsje aan te steken met een in stilte geformuleerde wens of gedachte. Wat is deze bijeenkomst totaal verschillend met die in de kathedraal in Roermond, 10 dagen later die in niets lijkt op de ingetogen manier waarop we vanuit Vlissingen werden heengezonden. Het rijke Roomse leven laat zich hier met alle glitter, wierook, koorzang, processie pontificaal gelden. Daardoor ook indrukwekkend.

We gaan we op weg met Anke en Ineke als onze gidsen. We lopen door het oude centrum van Vlissingen via het buiten pad van de Westerschelde, door de Quarlespolder tot we op de camping in Lewedorp zijn.

Deze nacht wordt er slecht geslapen. De een slaapt op het biljart, de ander op de harde tegels of op een bank. Maar als de nacht eenmaal voorbij is wordt er ontbeten, rugzakken gepakt en op naar Hansweert. We lopen een groot deel van de dag door de prachtige Zak van Zuid-Beveland met heerlijk weer. In Nisse maken we een tussenstop in de mooie tuin bij het huis van Marja. De koffie smaakt fantastisch en Nico zorgde voor lekkere koeken.

Langzaam maar zeker gaan we elkaar beter leren kennen door langere of kortere gesprekken. Altijd bijzonder dat je tijdens het lopen zo gemakkelijk over de meest gewone en ongewone dingen met elkaar kunt praten.

Na een lange wandeling komen we aan in Hansweert bij het huis van Dolf van Vrienden op de Fiets. De volgende morgen gaan we uitgerust op weg naar Bath. We lopen de hele dag langs de Westerschelde en zien de enorme schepen vlak langs de kust varen waarbij ze door de vaargeul de meest vreemde bochten maken. De koeltorens van de kerncentrale in Doel rijzen hoog boven alles uit en zijn niet te missen evenals de haven van Antwerpen.

En dan komen we aan bij ons onderkomen voor deze nacht, een waar paradijs met de naam: ’t Fort Bath. Later op onze tocht komen we nog een aantal keren in vergelijkbare oorden.

Vanuit Bath gaan we richting de Brabantse Wal naar het Broederhuis Ste-Marie in Huijbergen. Onderweg worden we blij gemaakt met heerlijke koffie en een beetje schaduw van de camper van Nico.

In het Broederhuis een hartelijke ontvangst. Lekkere bedden, heerlijke douche en vegetarisch eten. Enkele van ons gaan naar de Vesper in de kapel op het terrein. ’s Avonds na het eten drinken we een welverdiend bier op een terras in Huijbergen.

In verband met de voorspelde hitte gaan we de volgende morgen al om 06.00 uur wandelen, dat betekent om 05.00 uur wakker worden, rugzak pakken en om 05.30 uur ontbijten. Hoe fris we er dan uitzien laat onderstaande foto zien.

10 minuten later dan gepland gaan we op pad vanuit de prachtige kloostertuin.

En wat wordt het warm vandaag. En wat is het mooi. Worden onderweg weer verwend door Nico. We lopen door zandverstuivingen, bossen, heide, kijken uit op vennen… kortom wat is Noord-Brabant een geweldig mooie wandelprovincie.

We vragen aan ons overnachtingsadres of we al om 12.00 uur in het huis mogen i.v.m. de hitte. Dit kan niet en we besluiten dan om met de camper naar het volgende adres te gaan om daar 2 nachten te zijn. Dit kan gelukkig. We rijden in 2 ploegen en de tweede ploeg blijft op de lunchplek achter om later opgehaald te worden door Nico. De tweede ploeg komt enkele uren later gekookt aan op de camping in Poppel. Een douche nemen doet dan wonderen.

’s Avonds eten we heerlijk in een nabijgelegen restaurant en als we terug zijn op de camping wordt het tijd voor een openlucht slaapfeestje onder de sterrenhemel.

Na een enorm warme dag geluierd te hebben in de schaduw of in het water gaan we de volgende morgen weer fris en uitgerust aan de wandel.

De fietsers André uit Vlissingen en Ineke uit Bergen op Zoom zijn ondertussen ook op weg vanuit Vlissingen naar Roermond. Er is regelmatig app-contact en er worden foto’s uitgewisseld.

Van Poppel lopen we naar Vessem, we passeren regelmatig de grens dan weer in België dan weer in Nederland en wat is het landschap hier fantastisch mooi. En wat hebben we onder weg weer veel met elkaar te bepraten. Soms lopen we twee aan twee, dan weer alleen. Lopen, praten, denken wat wil een mens nog meer.

En telkens piept de app wanneer Nico aangeeft waar hij staat met de camper om ons van eten en drinken te voorzien. Wat een luxe.

En jawel, ook hier staat de camper ons op te wachten

Na een lange wandeling die weer voortreffelijk gegidst is door Ineke komen we aan in Pelgrimsherberg Kafarnaüm in Vessem. Een herberg met een prachtige tuin.

Na een bijzonder hartelijk welkom in de tuin van de herberg krijgen we onze kamers toebedeeld. We eten samen met andere pelgrims. De maaltijd is heerlijk en voedzaam. Vanavond ligt iedereen vroeg in bed. Langzaam maar zeker gaan de kilometers tellen.

Na het ontbijt gaan we van Vessem naar Budel

Wat een verandering van weer. Wat ons gisteren wel welkom leek, wordt vandaag wel heel veel van het goede. Het gaat regenen en niet zo’n klein beetje ook. De hemel zet de sluizen wagenwijd open en wij doen onze regenkleding aan, de regenhoezen over rugzakken en stappen lustig door. Wat moeten we anders.

Langzaam maar zeker worden we kletsnat ondanks de regenkleding. Het regenwater sijpelt de schoenen in, onze sokken worden kletsnat, maar zonder mopperen lopen we door zoals echte pelgrims betaamt, want de nog te onthullen Jacobsschelp in Roermond wacht op ons, maar zover is het nog niet. Eerst nog de schoenen drogen en de natte kleren. Nico heeft een stapel kranten in de camper en die proppen we in de schoenen en hopen dat die morgen droog zijn.

Zo kunnen voeten die een hele dag in sompige schoenen hebben gezeten er aan het eind van die dag uitzien.

Maar dan lekker uiteten bij de plaatselijke Griek. Gezellig, veel gesprekken en heerlijk eten.

Na een nacht goed geslapen te hebben in een huis voor Vrienden op de Fiets ontbijten we aan een grote tafel en maken ons klaar voor vertrek naar Ospel.

Na een mooie wandeldag met heel veel natuurschoon en warm weer komen we aan bij onze overnachtingsplek van Vrienden op de Fiets. We worden heel erg gastvrij ontvangen door Jan en Nelly met lekkere koude drankjes, een grote coup met ijs en aardbeien in een prachtige tuin.

Nadat we de bedden verdeeld en alle vuile was aan Nelly gegeven hebben die deze voor ons in de wasmachine heeft gestopt hebben we nog een poosje genoten van de rust in de tuin alvorens te gaan eten op 1,5 km afstand van onze slaapplek. Dit eten is trouwens de wandeling meer dan waard.

We kunnen er morgen weer tegenaan. Roermond roept.

Maar eerst een kolossaal ontbijt verzorgd door Jan en Nelly.

We worden uitvoerig uitgezwaaid en zijn op pad. Deze dag voor het eerst lopen er 2 van ons fout. Marja en Kees zijn in een diepgaand gesprek gewikkeld en raken op een bepaald moment de anderen kwijt. Wat een uitkomst is het dan dat we allemaal een telefoon bij ons hebben met internet. Google earth en Ineke en Nico hebben Marja en Kees weer op het juiste pad gekregen wat wel enkele kilometers verder lopen was, maar ach..

Om 16.15 uur komen we aan in Roermond waar we naar de Jacobskapel worden geloodst waar de optocht begint die ons met vele anderen naar de kathedraal brengt waar de laatste schelp van de bewegwijzering van het Jacobspad onthuld gaat worden. De onthulling hebben we niet meegekregen want na 20 minuten in de brandende zon gewacht te hebben en er nog geen aanstalten werd gemaakt hebben we onszelf maar op een terras neergevleid om een alcoholische versnapering tot ons te nemen. Dit drankje hebben we echt verdiend vinden we.

Op naar het B&B wat een zeer prettige verrassing voor ons is. Prachtige kamers, goede douche en prima bedden. Hebben we verdiend zullen we maar zeggen. André en Ineke waren al eerder op de fiets aangekomen.

’s Avonds onze laatste gezamenlijke maaltijd bij een Italiaans restaurant. We zijn trots op ons zelf en blij met elkaar. De pelgrimage van Jacobus naar Jacobus hebben we volbracht.

Morgen wacht ons nog een mis voor hen die daar heen willen.

Na het ontbijt dat in de tuin wordt geserveerd gaan we naar een zalencomplex voor een kop koffie en gaan enkelen naar de mis, anderen naar een lezing en film en weer anderen naar huis.

De mis was er een met alle glitter van het rijke Roomse leven.

En dan toch de schelp en het Jacobsweg bordje

Dank aan de hele groep die deze 10 dagen onvergetelijk hebben gemaakt.

De pelgrim

Franse omgangsvormen.

“Frankrijk is een mooi land, alleen jammer dat er Fransen wonen,” zei toenmalig minister Annemarie Jorritsma ooit. Een niet zo handige borreltafeluitspraak voor een minister, maar eerlijk is eerlijk, zo dacht ik er ook wel een beetje over, totdat ik, lopend door Frankrijk mijn mening moest bijstellen.

Ik kwam er achter dat je met beleefdheid al een heel eind komt, zonder “bonjour monsieur/madame” heb je geen gesprek. Begin in het Frans, al ken je maar een paar worden, men vindt het al heel wat voor een buitenlander en het wordt gewaardeerd. Santiago zegt de meeste mensen niks, Saint Jacques des te meer. Veel Fransen hebben een pelgrim in de familie en kennissenkring of pelgrimeren zelf. Bij binnenkomst in een café dien je te groeten, verscheidene keren heb ik het meegemaakt dat binnenkomende gasten iedereen de hand schudden, óók die pelgrim in een hoekje. In een café in een dorpje ten zuiden van St. Quentin oogstte ik als pelgrim bewondering: “Vous êtes un poilu.” Poilu is de erenaam voor de Franse soldaten uit de eerste wereldoorlog. En ik moest voor een paar koppen koffie maar € 1,- betalen. Op diverse campings kostte het voor pelgrims niks. Dikwijls werd me koffie aangeboden als ik ergens vroeg om mijn waterfles te vullen. Toen ik samen met twee Franse pelgrima’s liep, en we in een gehucht een plaatsje in de schaduw zochten voor de lunch, werden in een hangar stoelen en tafel voor ons neergezet. We werden voorzien van brood, eieren, tomaten, komkommer, ham, kaas en kwam er een fles pineau op tafel. Later in Les Landes en de Pyreneeën hadden we soortgelijke ervaringen, meestal in afgelegen gehuchten. Een vervelende ervaring had ik wel met Nederlandse caravan kampeerders, die me doorstuurden naar het sanitair gebouw, toen ik vroeg of ik mijn telefoon bij hen mocht opladen.

Op heel die tocht dwars door Frankrijk met Fransen geen enkele negatieve ervaring? – Jawel, en dan nog wel met iemand waarvan ik het nog wel het minst verwachtte. Een paar dagen na mijn vertrek uit Parijs was ik na een hele ochtend zonder pauze gelopen te hebben, aangekomen in het dorpje Monnerville. Op een bankje bij de  parkeerplaats achter de kerk ging ik zitten en deed mijn schoenen en sokken uit om mijn voeten wat af te laten koelen. Intussen at ik mijn stokbrood met tomaat. Ik dronk er het laatste water uit mijn fles bij. Aan de overkant van de parkeerplaats stond een aardig huisje met een net tuintje. Er scharrelde een op het oog vriendelijke oude baas met een brilletje en een platte pet rond, die zijn poes te drinken gaf. Ik had hem af en toe wel eens naar mij zien kijken en ik bedacht dat ik hem wel om water kon vragen, dus toen ik mijn schoenen en rugzak weer aan had, belde ik bij hem aan. Nauwelijks had hij de deur opengedaan, of ik kreeg (in het Frans natuurlijk) van hem de volle laag. Hij wees naar zijn kat, dat die zich op straat zat te wassen, maar dat een mens dat niet hoort te doen. Veel begreep ik er niet van, en nog minder had ik er tegenin te brengen met mijn toenmalig schamele kennis van het Frans, maar ik kreeg het idee dat hij mij voor een zwerver aanzag. De woorden “pelerin” en “Santiago” drongen in ieder geval niet tot hem door. Op mijn herhaald verzoek, “s’il vous plaît, une bouteille de l’eau,” pakte hij toch mijn fles aan, smeet de deur dicht, en kwam na een tijdje toch met een gevulde fles terug, die hij zonder boe of bah overhandigde. Ik had amper de kans om te bedanken voordat hij de deur weer dicht gooide. “Je vais penser à vous à Saint Jacques”, ( ik zal aan u denken in Santiago) was een bedankje wat ik later van een Franse pelgrim leerde.  Ik heb het meerdere malen gezegd, niet aan iedereen gedacht, maar deze man ben ik nooit meer vergeten.

Het jaar daarna reden mijn vrouw en ik met onze camper de hele camino die ik door Frankrijk had gelopen nog eens na. Ik had haar over het mannetje verteld. Mijn Frans was intussen heel wat beter. In Monnerville stopten we op de parkeerplaats achter de kerk. “Zal ik aanbellen en het hem uitleggen?” vroeg ik. “Laat maar doen” zei ze. Dat is Zeeuws voor doe maar niet.

Groetjes Nico