Ultreia 69 – mei 2017

Van de redactie

Ik vond een perfecte stok naast het pad: niet te zwaar maar stevig genoeg om niet door te buigen. En hij lag lekker in de hand. Het was dag twee van de camino vorig jaar en de komende weken zou die stok met mij meegaan.

Mijn relatie met stokken tijdens het lopen is een lastige. Als het landschap erg op en neer gaat steun ik graag op een stok; als er vervolgens vlakke kilometers gemaakt moeten worden irriteert het een beetje dat die stok ook mee moet.

Professionele wandelstokken zijn aan mij niet besteed: sinds ik een nieuw paar ultralichte én ultradure stokken in de bus liet liggen doe ik het met gevonden exemplaren of met een bescheiden aankoop bij de lokale Spaanse chinobazar. Na voltooiing van de tocht laat ik die stok zonder spijt ergens achter op een plek waar iemand die hem nodig zou kunnen hebben vast en zeker zal vinden.

Maar deze stok, daar had ik me wonderlijk snel aan gehecht. En weken later, toen ik op het vliegveld in Santiago stond voor de terugreis, was die stok nog steeds bij mij. Toch eens vragen wat dat kost, het inchecken van zo’n stok. ‘Niets’, wist de dame van de incheckbalie mij te vertellen, en plakte er een resoluut een sticker op, waarna hij op de band verdween.

Thuis zocht ik dat op hoe dat kon. Op een website met ‘de meest onbekende gratis services op vliegvelden’ stond het: inchecken van stokken vanuit Santiago is gratis bij alle luchtvaartmaatschappijen, als speciale service voor de pelgrim. Ook schijnt er op het vliegveld voor de fietsers onder ons een aparte ruimte met gereedschappen te zijn om de fiets te demonteren.

Wél jammer dat ik die stok op Schiphol na een welkomstbiertje met het thuisfront vervolgens vergat mee naar huis te nemen… Over niet al te lange tijd ga ik weer eens op zoek naar een nieuwe.

Ria Meinema