Ultreia 68 – april 2017

Van de redactie

‘Die kunnen nog wel een keer’, dacht ik toen ik begin deze maand mijn wandelschoenen van vorig jaar tevoorschijn haalde. Ik moest er even uit. Na een lange googlesessie op vluchten naar Portugal en Spanje, besloot ik de trein te nemen naar Eindhoven en vanaf daar België in te lopen, over de Via Monastica. België: eigenlijk vreemder voor mij dan Spanje. Na een aangename avond in de herberg in Vessem liep ik de volgende ochtend opgewekt door het dauwgras langs het water naar Duizel. Natte voeten. Niets aan te doen, dat zou wel weer drogen.

De dag erna leken die schoenen opeens kleiner te zijn geworden, en de dag daarna nóg wat kleiner. Niet zeuren, doorlopen. Op dag vier, terwijl ik nog drie kilometer van Zichem naar Scherpenheuvel moest overbruggen, wist ik dat het echt niet meer ging. Elke stap was een marteling. Dat toegeven was misschien wel het moeilijkst: ík die altijd nog een stukje verder kan als iedereen het gehad heeft, ík die soms zo weinig begrip op kan brengen voor mensen die het zwaar hebben. Die ik, die kon echt niet meer.

Scherpenheuvel werd het eindpunt. ’s Avonds kon ik me nog net van het ontvangstcentrum met de aardige paters naar het café bewegen voor een glas wijn. Opgeven is ook een kunst. Die schoenen gingen thuis meteen de vuilnis in, en ik vier Pasen met twee teennagels minder.

Goede paasdagen!

Ria Meinema