Ultreia 60 – augustus 2016

Van de redactie

Daar stond ik dan, op het plein, voor de kathedraal. Bijna 800 kilometer verder. Het was een warme augustusdag in 2010, nog niemand van mijn ‘nieuwe vrienden’ was gearriveerd. Met het zicht op de eindstreep had ik een paar lange dagen gemaakt, dus ik was ook nog eens best moe. Het was er lawaaierig, omdat er ergens vlakbij werd gebouwd. Ik was blij, ja, maar ook verward. Teleurgesteld. En opgelucht. En ja: toch wel blij. Dankbaar. Maar ook boos. Alles samen ineen en tegelijk.

Tja, wat nu?

In de jaren daarna kwam ik na volgende tochten meerdere malen datzelfde plein opgelopen, in steeds andere omstandigheden: in de regen, kathedraal in de steigers, omringd door een megagroep religieuze Brazilianen, vergezeld door mijn echtgenoot, met een ontstoken oog en een keer tijdens een spectaculaire sneeuwbui. Maar die rare mengeling van gevoelens van de eerste keer bleef telkens hetzelfde.

De euforie van het volbracht hebben, vermengd met de acute heimwee naar een camino die op het moment van aankomen meteen vervlogen lijkt te zijn. Het afscheid van dat fijne simpele leven dat bestaat uit rugzak om, lopen, koffie vinden en ’s avonds een onderkomen met douche graag.

Dat ‘wat nu?’-gevoel: ik haat het.

Die camino, die moet je meenemen in je dagelijks leven, is mij al vaak verteld door wijsneuzen die dat schijnbaar kunnen. Vertel me hoe dat in z’n werk gaat.

Ria Meinema