Ultreia 55 – februari 2016

Van de redactie

Al vanaf Puente la Reina sliep er elke dag een enigszins onverzorgde man in dezelfde herberg als ik. Door zijn niet-te-negeren-ruimte-vullende gesnurk was hij niet erg populair bij het wintergroepje pelgrims dat ik elke avond tegenkwam. We maakten grappen over het snurken, zijn vieze rode jas, zijn ongewassenheid en vreemde teruggetrokkenheid.
Maar die avond in de parochieherberg in Grañón waren hij en ik, tot mijn aanvankelijke ongenoegen, de enige pelgrims. Twee lieve hospitaleromeisjes kookten adukibonen voor ons, en we aten samen. Hij bleek politierechercheur in ruste te zijn, en vertelde spannende en ontroerende verhalen bij een glas wijn. We gingen met de meisjes naar de kerk en zongen elk een lied, bij kaarslicht. Ook ik, die niet kan zingen. Een topavond.
De volgende dag kwam ik ‘m tegen in de eerste bar op de route, in zijn vieze jas achter de koffie. Die jas zag ik niet meer: ik zag een blije blik van herkenning. Philippe was mijn vriend geworden.
‘Bijzondere ontmoetingen op de camino die je bijblijven’, noemde iemand dit soort ontmoetingen onlangs op de facebookpagina van het Genootschap. Ik wens iedereen er veel toe.

Ria Meinema