Wat gun ik jou een camino!
Op woensdag 17 juli liep ik voor het eerst een SloWalk van de regio Amsterdam. Een uitdaging voor mij, omdat ik de laatste jaren wat gezondheidsproblemen heb. In het verleden liep ik met gemak wat kilometertjes weg. Nu heb ik onzekerheden en angst te overwinnen om het landschap weer met vertrouwen onder mijn voeten te doen glijden. Rika Donkervoort had de wandeling uitgezet en we werden allemaal van harte welkom geheten voor het station in Abcoude.
We volgen onze eerste meters naar Ollie”s coffee in de Brugstraat. Voordat ik aanschuif bij één van de tafeltjes op het terras, ben ik geheel organisch opgenomen door de groep. Al snel hoor ik verhalen over gelopen camino’s, herbergen, de routes etc.
Een van de deelnemers kijkt mij diep in de ogen aan en spreekt vanuit het diepste van de wandelschoenen: “Marieke, wat gun ik jou een camino. Jouw eigen camino gaat ontstaan, zodra je jouw eerste voetstap zal zetten op de weg die je gaat bewandelen. Alle onzekerheden en angsten achterlatend. Je vraagt je wellicht af wanneer het de juiste tijd zal zijn. Nou, die gaat zichzelf aandienen. Dan zul je zien dat alles klopt.” Ik krijg er een brok van in mijn keel. Dat komt aan diep binnen in mij.”
Na de koffie vervolgen we onze weg langs het prachtige meanderend riviertje De Angstel. Aan onze rechterhand mooie huizen met voortuintjes gevuld met hortensia’s die ons toezwaaien tussen de spijlen van de groene tuinhekken. We lopen over De Winkeldijk er naar toe. Een aantal pony’s grazen in de weide en kijken even op. Nadat we zijn bekeken draaien ze hun hoofden richting het riviertje De Winkel die in verbinding staat met De Angstel. Een Amerikaans kreeftje ‘komt ons groeten met haar scharen in de lucht. We staan er bij stil. Met het Fort aan De Winkel aan onze rechterhand lopen we door. Rika is een goede gastvrouw: ze zorgt voor iedereen en maakt met alle deelnemers een praatje. Ze houd goed in de gaten of we het wandeltempo bij kunnen houden. Af en toe waggel ik als een klein eendje achter de rest aan. Rika vermindert vaart en sluit zich aan bij mij. Ik krijg geen kans om mij te schamen dat ik wat langzamer loop. Ze houd een goed gesprek op gang en we leren elkaar beter kennen. Onze tweede stop is bij koffiehuis De Goede Morgen. Een prachtige locatie in Vinkeveen. We ploffen neer in de tuin, waar een grote vlinderstruik staat. Het lijkt of de vlinders hun best doen voor ons om hun prachtige vleugels te bekijken. De kleuren spreken ons toe en een deel van de groep bekijkt de klapperende vleugels van dichtbij. De keuken is goed en serveert alles vers met passie gemaakt.
We vervolgen onze weg naar Baambrugge. Rika is een beetje onzeker over de gekozen weg. We wandelen een stuk parallel aan de snelweg. Al snel komen we tot de ontdekking als je naar rechts kijkt dat het een prachtig pad is. Ik sta verwonderd stil met een paar wandelaars uit de groep. Als kinderen bekijken we de Reuzenbalsemien. “Maak een kommetje van de handen, als het goed is springen de zaden dan weg” zegt een wandelaar enthousiast. We proberen het een paar keer, maar het lukt ons niet. We raken niet uitgepraat hoe mooi ze zijn. Als we Baambrugge naderen is bijna iedereen toe aan een ijsje dat gekocht wordt bij een buurtsuper die tegenwoordig draait op vrijwilligers. De 10 km zit erop. Voldaan stap ik met nog een wandelaar op de bus richting De Eendracht in Abcoude. De rest van de groep loopt de 3,5 km extra.
Dé camino is mij zo gegund door deze groep die mij direct heeft opgenomen in de verwondering van de pelgrimage. Een ieder op het pad dat zich ontvouwt als je de beslissing hebt genomen. De juiste tijd zal zich aandienen en ondertussen mag ik mij verwonderen over elke overwonnen stap gelopen.
Marieke Lucas
