THE CAMINO PROVIDES
De Camino Francès van Raimon
Raimon werd eind 2023 lid van het Genootschap, op aanraden van een collega. Hij wilde advies, een credential en weer opzeggen zodra hij de Camino had gelopen, want dan was het “klaar”, dacht hij. Hij vond het prettig bij Café Saint Jacques. De mensen waren ouder dan hij, maar warm, betrokken en oprecht geïnteresseerd.
Na zijn tocht kwam hij terug met de bekende “Camino Blues” en voelde hij een sterke behoefte om zijn verhaal kwijt te kunnen. Dus ging hij terug naar het café en tot op de dag van vandaag komt hij nog steeds wanneer het lukt. Hij houdt van het gemeenschapsgevoel, van de energie van de mensen en van de mooie verhalen die daar verteld worden.
Raimon liep de Camino Francès, van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Finisterre, in één keer. Hij wilde ervaren wat het met hem zou doen om hele dagen te wandelen zonder afleiding. Hij had drie maanden vrij genomen — al twee jaar van tevoren aangevraagd — en ging op pad.
Het avontuur begon niet zonder obstakels: op de tweede dag al verzwikte hij zijn enkel tijdens de afdaling. Hij kon nog net naar de binnenplaats van het klooster strompelen, waar mede-pelgrims hem meteen onder hun hoede namen. Een wandelaar bleek gipsverpleegkundige en tapete zijn enkel professioneel in. Van anderen kreeg hij pijnstillers, zwachtels, zijn was werd gedaan en ondersteund kon hij zelfs mee naar de kroeg. Zoals Raimon vaker zegt: “The Camino provides.”
In plaats van rust te nemen ging hij de volgende dag toch door. Van plaats tot plaats, steeds kijken of het nog ging en zo liep hij uiteindelijk 23 kilometer met zijn verzwikte linker enkel. Om die enkel te ontzien compenseerde hij met rechts, terwijl hij daarna steeds 20 tot 25 km per dag liep.
Dat moest hij bezuren omdat hij ontstekingen in voet en kuit kreeg. Bij Burgos kwamen daar ook nog pijnlijke schenen bij: hij kon geen stap meer zetten.
Eindelijk nam hij rust. In de zon, met zijn voet omhoog, las hij boeken. Na een week begon hij voorzichtig weer: eerst 3 km, toen 8. Hij liet zich elke dag masseren en volgde adviezen op: zonder rugzak lopen, kleinere passen zetten, nieuwe schoenen kopen.
Toen leerde hij de eerste lessen van de Camino: Vertragen; niet alleen in wandelen, maar ook in het leven. En luisteren naar zijn lichaam en gevoel, iets wat hij in het begin niet deed, omdat hij zijn tempo en afstanden steeds aanpaste aan anderen
Zo ervaarde Raimon dat grens rond de 18 km per dag bleek te liggen. Maar door dat tempo, de rustdagen en zijn blessures verloor hij steeds opnieuw zijn “Camino-familie”; de mensen met wie hij dagenlang optrok gingen hem steeds vooruit.
Aankomst in Santiago
Hij had gehoopt op een geweldige aankomst, samen met anderen. Zo ging het niet; hij kwam aan met een stevige buikgriep en voor zijn gevoel helemaal alleen.
Twee dagen lag hij op bed om uit te zieken en toen kwam zijn vriendin Natasja.
Vijf dagen daarvoor had hij met haar afgesproken dat ze zou komen en dat ze samen verder zouden lopen naar Finisterre en Muxía.
Finisterre was altijd zijn droom, maar Raimon had eigenlijk geen energie meer en voor zijn gevoel was het wandelen “klaar”. Toch ging hij, want hij had het nu eenmaal afgesproken met Natasja.
De laatste wandeldag naar Finisterre hoosde het en hij had veel pijn. Eenmaal aangekomen bleek dat het eindpunt, de befaamde vuurtoren, nog 3,5 km verder lag. Dat kon Raimon niet meer opbrengen. Hij nam een dag rust. En toen nog een dag.
Pas toen gingen ze onderweg naar de vuurtoren.
Vlakbij zag Raimon het monument van de Pelgrim en toen wist hij het ineens; “Dit is het, ik wil niet verder naar Muxía.” Maar hij had het belóófd!
Toen stond hij op die rots, bij de oceaan, met dat overweldigende uitzicht, huilend, want hij voelde dat hij mocht stoppen van zichzelf. Het maakte hem even niet uit wat anderen ervan zouden vinden.
Dat moment; EIN-DE-LIJK te voelen wat goed voor hem was en daarvoor kunnen uitkomen was zijn grootste overwinning. Veel groter dan de bijna 900 kilometer die hij met blessures en al had gelopen. Hij was er blij mee, trots op.
Hij moest Natasja vertellen dat hij – ondanks de afspraak – niet verder wilde lopen.
Zij reageerde liefdevol; “Heel goed dat je voor jezelf opkomt!”
En zo liep zij alleen door naar Muxía en heeft Raimon gereflecteerd over de afgelopen weken. Zijn conclusie: Zo is het goed! Ik heb alles gehaald. En ik wil NOOIT meer wandelen!
Blijven wandelen
Maar die conclusie was niet lang houdbaar: zodra hij terug was in Amsterdam merkte hij dat hij het wandelen miste. Het maakte zijn hoofd leeg en bracht antwoorden op vragen waarvan hij niet eens wist dat hij ze had.
En zo loopt hij dus nog steeds. Alleen, een uurtje of langer in de stad.
En dit jaar heeft hij de Camino Inglés gelopen. Ook omdat hij een fijne aankomst in Santiago wilde, samen met anderen lopen en het gevoel met die anderen delen.
Dat is gelukt, na de eerste dagen alleen en in de regen kwam ontmoette hij aardige mensen en zowel de tocht als de aankomst in Santiago waren nu een en al gezelligheid.
Spanje is zijn favoriete vakantieland. Hij zal zeker blijven wandelen, al hoeft Santiago voor hem niet meer het eindpunt te zijn.
Werk, keuzes en eerlijk durven zijn
Raimon had zich voorgenomen tijdens het lopen na te denken over zijn werk, waar hij al langer wat onvrede over voelde. Onderweg kwam hij daar nauwelijks aan toe. Toch, bij terugkomst in zo’n andere wereld, wist hij meteen heel duidelijk wat hij in elk geval niet meer wilde.
Als hij naar zijn gevoel had geluisterd zou hij zijn baan meteen hebben opgezegd. Maar op de dag van terugkomst was hij 12,5 jaar in dienst bij de organisatie en zijn collega’s hadden taart. Hij wilde hen niet teleurstellen. Bovendien vind hij dat het niet goed is om rigoreuze besluiten te nemen als je “hoog in de emoties” zit. En ja, een goede baan, mooie carrière, goed salaris, fijne collega’s, goed bedrijf, dat alles maakt vertrekken lastig.
Het kostte hem een jaar om zijn gevoel uit te spreken.
Maar na zijn tweede Camino heeft hij het wèl direct gedaan; hij zegde zijn baan op.
De belangrijkste lessen van de Camino voor Raimon
Vertragen, ook in het leven
Op je gevoel vertrouwen
Realiseren dat hij te beïnvloedbaar is voor wat hij dènkt dat mensen zullen vinden. (Wat zullen anderen er wel niet van vinden als hij maar 10 km loopt? Of dat hij zonder zware rugzak loopt? Nu herkent hij dat patroon en kan hij het doorbreken.)
De Camino heeft Raimon ook het Regio Genootschap gegeven, de mensen van het Café en de wandelingen; allemaal gelijkgestemden.
Misschien geldt het voor anderen ook, maar de Camino bracht Raimon zelfs een vorm van “zelfliefde”. (In het begin legde hij zichzelf strikte regels op; geen gezelschap, geen muziek, geen afleiding. Mede daardoor zat hij steeds in zijn hoofd, bij zijn lichaam, de blessures en de pijn. Later zetten hij wel muziek op waardoor zware, regenachtige etappes lichter werden.)
Vooruitkijken
Raimon voelt zicht verwant met de Regio. Hij vindt het fijn en mist niets, maar hij vindt het statistisch gezien merkwaardig dat er geen jongere mensen zijn.
Hij zou wel iets willen doen voor de Regio, maar hij heeft op dit moment te weinig tijd vanwege zijn fulltime baan.
Komend voorjaar wil hij met Natasja de Fishermen’s Trail in Portugal lopen.
En daarna? De Camino del Norte… En misschien opnieuw de eerste weken van de de Francès, nu hij weet hoe het wandelen gaat en weet hoe het voelt om te lopen zonder zich te moeten bewijzen .
En de Via de la Plata, die moet zijn pensioenscadeau worden….