Regio Amsterdam, 2025 09 03, wandeling Westbroekse Zodden, Verslag

  Met Peter op pad door de Westbroekse Zodden

Op een frisse ochtend verzamelden we ons in Hollandse Rading, veertien wandelaars die het sombere weerbericht voor lief hadden genomen. Achteraf bleek dat een uitstekende keuze: het werd een prachtige dag. Onder leiding van onze gids, bioloog Peter Wetzels, trokken we de Westbroekse Zodden in – een oer-Hollands laagveengebied dat beschermd wordt door Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten.

Peter vertelde ons onderweg over het bijzondere karakter van dit landschap. Het water dat hier overal aanwezig is, viel ooit als regen op de Utrechtse Heuvelrug en borrelt na een lange reis ondergronds weer zuiver en voedselarm omhoog. Precies die schraalheid maakt de Zodden zo waardevol: zeldzame planten als rietorchis, waterviolier en blaasjeskruid vinden er hun plek.

Al snel kwamen we langs stukken trilveen, waar de grond zacht meebeweegt onder je voeten. Het blijft een wonderlijk gevoel: lopen over een bodem die eigenlijk drijft. Even verderop troffen we moerasbos, met schietwilgen en zwarte elzen die zich thuis voelen bij de hoge waterstand.

Wat ons vooral trof, was de rust. Volgens Peter is dit het grootste natuurgebied van Nederland zonder doorgaande wegen of vaste wandel- en fietspaden. Geen drukte, geen verkeerslawaai – alleen wij, de wind, en het ruisen van het riet. Toch bleef de stad Utrecht nooit ver weg; een bijna symbolisch contrast tussen natuur en bebouwing.

Onderweg wees Peter ons ook op de werkzaamheden in het kader van ‘Nieuw leven in het veen’, een project dat in 2013 startte. We zagen hoe petgaten opnieuw waren opengegraven om de veenvorming weer een kans te geven. Het idee dat afgestorven planten hier onder water laag na laag nieuw veen vormen, vonden we bijna poëtisch: leven dat ophoudt, maar tegelijk de basis legt voor nieuw begin.

Aan het eind van de tocht keken we terug op meer dan alleen een wandeling. Het voelde alsof we niet alleen door een landschap liepen, maar ook door de geschiedenis van het Nederlandse veen, en door de voortdurende samenwerking tussen mens en natuur. Moe maar voldaan keerden we terug – dankbaar voor een dag waarin leren, beleven en genieten zo mooi samenkwamen.