In de Jacobsstaf plaatst Anne-Marie Reimerts ieder kwartaal een column met stof tot nadenken. Op deze pagina verzamelen we deze verhalen en kun je ze nog eens nalezen.
Wandelen brengt je niet alleen van hier naar daar, het brengt je vooral ook dichter bij jezelf. Sinds ik wandel word ik langzaam een leuker mens, oefen ik bewust met observeren in plaats van oordelen, liefde in plaats van cynisme en vertrouwen in plaats van angst. Zo leer ik omgaan met onzekerheid. Het ‘niet weten’ kun je alleen hanteren als je ‘hier en nu’ op dit ‘moment tussen hemel en aarde’ er helemaal bent. Met aandacht leven. En volgens peace pilgrim is vrede in jezelf een eerste stap op weg naar meer vrede in de wereld. En de enige waar je invloed op hebt.
Er veranderde nog meer. Na mijn tocht naar Santiago verkocht ik mijn toenmalige huis en kocht een goedkoper exemplaar terug, want ik werd zo blij van met vijf kilo door de wereld wandelen. Ik nam een hond, waardoor ik nog meer ging wandelen. In 2011 begon ik aan mijn tocht naar Rome, met hond en tentje op de bonnefooi door Duitsland. De Duitsers vroegen me vaak of ik niet bang was. Ik vroeg waarvoor dan? ‘Al die bandieten’, ‘verkrachters’ en ook voor massamoor- denaars werd ik gewaarschuwd.
Ook verzuchtte menigeen: ‘Ich möchte auch mahl gern, aber …’. Dus maakte ik programma’s geba- seerd op de positieve psychologie. Volgens deze stroming floreer je als je bewust streeft naar posi- tieve emoties, positieve relaties, bijdraagt aan een groter geheel, passie en het bereiken van doelen. Als je weet wat je waarden zijn, waar je blij van wordt en waar je kracht ligt, kijk je hoe je daarmee een positieve bijdrage kunt leveren.
Zomer 2018 verhuurde ik mijn huis voor de laatste tocht met mijn hond Juta. Helaas hadden hond en ik beiden een blessure. Ik besloot een grotere tent te kopen. Op de natuurcamping tussen mijn ouderlijk huis en mijn favoriete stad Deventer wachtte ik een hittegolf af. Tijdens een bezoek aan de Wandelwinkel zei de eigenares: ‘Ik hou ermee op’. Ik liep naar buiten en wist: ‘Ik ga deze winkel overnemen’.
Voor mij zou dit een extra manier kunnen zijn om mijn positieve bijdrage te leveren.
Jacobsstaf 138 – juni 2023
Verdwaald. Alweer. Er komt een boer op een trekker voorbij. Hij wijst naast mijn kaart. Dáár bent u. Ik loop door Duitsland met een fietskaart. De meeste mensen weten een mooie route naar het volgende dorp. Mits ik weet hoe dat dorp heet. Op een afstand van 2000 km maakt het niet uit of je van de kaart afloopt. Dat is een bevrijdend besef. Ik hou van vrijheid. Het enige nadeel is dat vrijheid altijd ook onzekerheid met zich brengt. Ik heb geleerd het ‘niet weten’ te koesteren. Open en onbevangen door de wereld lopen levert vaak fijne verrassingen op. ‘Heeft je hond dorst’ hoor ik een oude stem ergens boven vragen. Ik ben weer verdwaald en loop een Italiaans dorp vlak voor Florence binnen. En ja, mijn hond heeft dorst. ‘Kom je zelf ook naar boven’ klinkt even later dezelfde stem. Boven zit een oude dame met een markant hoofd. Mijn Italiaans is helaas niet goed genoeg om een echt gesprek te voeren. Haar dochter zegt dat Nonna Engels spreekt, een beetje verdwaald is in haar hoofd en blij met aanspraak. De oude dame leeft op en vertelt en vraagt honderduit. Ze blijkt in de oorlog een verhouding met een Zuid-Afrikaanse soldaat te hebben gehad. Voor haar is Engels de taal van de liefde. Ik accepteer een uitnodiging om te blijven eten en het paasweekend in het appartement van de familie in Florence door te brengen. Onzekerheid wordt lastiger als het gaat om gezondheid, relaties en inkomen. In 2018 wist ik niet goed hoe verder. Retraites en workshops begeleiden, solliciteren en/of de Wandelwinkel in Deventer overnemen? Tijd om in het echte leven onbevangen met een open mind, open hart en open wil de volgende stap met aandacht te nemen. In 2019 werd de knoop doorgehakt. Een winkeltje met deze naam, op deze plek in deze stad en daar dan ook nog mogen wonen. Durven is even je evenwicht verliezen, niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen. En inmiddels is duidelijk dat een mens nog veel meer onzekerheid aankan. Corona, Brexit, oorlog en een bindweefselaandoening later, maak ik van de Wandelwinkel de plek die ik zelf had willen vinden toen ik besloot met mijn hond naar Rome te wandelen.
Jacobsstaf 137 – maart 2023
In Duitsland liggen veel plaatsjes aan de rivier. Bij voorkeur overnacht ik in mijn tentje aan het water. ‘s Ochtends ga ik naar de bakker in het eerste dorp dat ik tegenkom. Daar wil ik graag koffie en een half Dinkelbrood. Dinkelbrood is voedzaam, zwaar en vers het lekkerst. Een half brood is voldoende voor twee maaltijden. Wanneer ik een half brood bestel, zegt de verkoopster bozig dat ik alleen een heel brood kan kopen. Ik koop dus een heel brood maar wil een half brood meenemen. Dan vraagt de verkoopster me verontwaardigd wat ze dan met de andere helft moet doen. Ik zeg dat ze het kan weggeven aan iemand die het kan gebruiken. Of ze kan het nog een keer verkopen of ze kan het zelf opeten. Wat ze maar wil.
Dan ga ik met mijn halve brood naar de slager. Daar wil ik graag vlees en kaas op mijn boterhammen. In de dorpen waar ik geen half brood kan kopen, kan ik meestal ook geen plakjes kaas en ham kopen. Dan koop ik een heel stuk kaas en ham. Graag wil ik het gesneden hebben. Dat gaat doorgaans wel. Lastiger is het als ik alleen mijn belegde broodjes meeneem. Want wat moeten ze met de rest doen?
Sommige dorpen hebben een zaak waar je koffie, brood en beleg kunt krijgen. In zo’n zaak bestel ik een half brood. Dat gaat niet. Ik koop dus een heel brood. Ik laat de helft beleggen met kaas en ham. Er blijft kaas en ham over. Ik betaal voor de koffie, al het brood en al het beleg. En ik zeg dat de verkoopster de rest weg mag geven.
Ik drink mijn koffie en eet een broodje. Intussen komen er nieuwe klanten. De verkoopster vraagt schuchter of de klant misschien een stuk kaas wil. Ze zegt dat het al betaald is. De klant is aangenaam verrast. De verkoopster begint het leuk te vinden. Ze geeft elke klant iets extra’s. Als ze vragen waarom, zegt ze dat het al door mij betaald is maar dat ik het niet mee wil nemen. De klanten komen vragen waarom ik de helft van mijn boodschappen achterlaat. Ik vertel dat ik een lange voettocht maak en zo min mogelijk bagage wil.
Bovendien vind ik het brood vers het lekkerst.
Jacobsstaf 136 – december 2022
Tijdens een pelgrimstocht voel ik me vrij en verbonden met alles en iedereen. Tenminste, als het me lukt om op dit moment tussen hemel en aarde en verleden en toekomst te ZIJN.
Ik stel de vraag aan een klant die zegt: ‘Een rondje rond de kerk doe je tegen de verveling en een pelgrimstocht is een tocht met een doel’. Het verschil zit dus in het gericht op pad gaan. Doelloos dwalen is in die gedachtegang om de verveling te verdrij- ven. Maar is dat zo? Kan dwalen of de weg ook het doel zijn? Peacepilgrim liep niet ergens naartoe maar ze liep voor een doel: vrede op aarde. Ze stelde dat alle vrede begint met vrede in en met jezelf en dat de wereld is als een spiegel: als je naar haar lacht, lacht ze doorgaans terug. Dus dan is de vraag: wat draagt bij aan vrede in en met jezelf?
Beproefde manieren om vrede in en met jezelf te vinden zijn: meditatie, mindfulness, yoga en natuurlijk wandelen. Voor allemaal geldt dat het werkt als je het met AANDACHT doet. Zelf heb ik sinds een week een nieuwe pup in huis. Zij is mijn goeroe, ze ‘dwingt’ me structuur aan te brengen, op tijd te stoppen met werken en buiten te gaan wandelen. Zit ik goed in mijn vel, heb ik geen kind aan de pup. Ben ik er niet helemaal bij, gaat ze klieren.
Dus is het mijns inziens de kunst om je tijdens een rondje rond de kerk net zo te voelen als tijdens een pelgrimstocht: open en ontvankelijk voor wat er op je pad komt. De pup leert me met nieuwe ogen te kijken. De mensen die op mijn winkel passen, vertellen me hoe leuk ze het hebben gehad. Allemaal helpen ze me om open en ontvankelijk te worden en blijven. En dan lees ik in de atlas van de Belevingswereld:
‘Als we echter openstaan voor wat zich onderweg aandient, als we gebruik maken van de kieren in de dag en onze aandacht richten op wat ons ongevraagd toevalt – of het nu prettige uitdagingen zijn of regelrechte rampen – zullen we beseffen dat we die verre doelen helemaal niet hoeven te bereiken. We zullen merken dat de Weg méér met ons doet, ons méér ontwikkelt en verandert dan het Doel’.
Jacobsstaf 135 – september 2022
Het Nederlands Genootschap van Sint Jacob
Janskerkhof 28 a
3512 BN Utrecht
KvK nummer: 40447304
BTW nummer: NL 8039.95.635.B01
IBAN: NL41INGB0005151146
