“Punta la Reina”

Al lopend richting onze pelgrimsherberg, welke boven op de bult direct na de voetbrug over de rivier ligt,  zie ik haar staan.

Norbert mijn Duitse camino vriend, we spreken elkaar nog steeds regelmatig, Is ietwat achtergebleven om foto’s te maken.

De jonge vrouw staart naar de sterrenhemel en is mijlen ver weg met haar gedachten.

Op mijn vraag waar ze vandaan komt en waar ze naar toe gaat, krijg ik eerst argwanende blikken.

Wat moet die kerel van mij?

Haar gezichtsuitdrukking zegt veel.

Toch krijg ik een antwoord. Dat ze gewoon wandelt, een eind richting Santiago.

Mijn antwoord, dat niemand de camino wandelt zonder reden, geeft eerst een ietwat vragende en onzekere blik. Toch verteld ze, dat ze worstelt met het beroep van haar vriend.

Hij is kok en werkte altijd op ongeregelde tijden, juist dan wanneer zij graag dingen samen wil doen.
Ze moet voor zich zelf uitvinden wat zij echt wilde.

Afstand nemen van de vertrouwde thuis situatie zorgt er voor dat veel ruis verdwijnt onderweg.

Ik heb wel eens geschreven “ ver van huis, dicht bij je zelf komen.”

Ik zelf vertelde over mijn leven en in de daarop komende twee uur ontspon zich een dusdanig diep gesprek over het leven en wat men daarmee wil.

Steeds daaraan terugdenkend heeft het mij (en haar?) op de weg in mijn verdere leven gevoerd.

Ik ben nog steeds dolgelukkig daar waar ik nu sta in mijn leven.
We hebben elkaar na die avond nooit weer gezien.

Stef Lankveld