“Moet ik blij zijn dat ik nog leef ?”

MOET IK BLIJ ZIJN DAT IK NOG LEEF?

Het is najaar 2014 en ik ben met mijn vrouw Paula onderweg naar Santiago via de Camino Frances. Vandaag lopen wij van Azofra naar Grañon, een stuk van 23 kilometer. Onderweg schiet je mensen aan voor een praatje; Waar komt u vandaan, waar gaat u naar toe en waarom loopt u deze wandelroute? Het zal de wandelaar op de Camino bekend voorkomen. Je stelt een vraag en de verhalen komen bijna als vanzelf. Luchtige verhalen vertolkt door prachtige mensen uit de hele wereld. Adressen worden niet altijd gelijk uitgewisseld, maar de contacten en gesprekken onderweg die blijven. Ik raak aan de praat met Hannah uit Duitsland. Opvallend was dat zij NIET wilde vertellen wat haar drijfveer was om te gaan wandelen naar Santiago. Ik laat het zo en al wandelend valt er toch aardig wat te babbelen. Met Santo Domingo de la Calzada in zicht, zegt Hannah dat zij even een moment voor haarzelf wil hebben, dus onze wegen gaan scheiden. Ik stel haar nogmaals de vraag wat de reden is van haar tocht, en nu begint zij WEL te vertellen. Heb ik haar vertrouwen gewonnen? Zij werkt bij de politie in Mannheim en was recent betrokken geraakt bij een schietincident. Een kogel schampte haar bovenlichaam. Was de kogel 20 cm naar rechts gericht, dan was zij dood geweest!! Door dit verschrikkelijke voorval loopt zij nu rond met de vraag: MOET IK BLIJ ZIJN DAT IK NOG LEEF? Collega’s hadden gezegd; Loop jij maar een stuk van die Camino in Spanje, want dan kan je je hoofd even leegmaken! Wat een verhaal. Ik heb haar omarmd en geknuffeld en verteld dat zij er mag zijn. Bij het afscheid voel ik de warme tranen over mijn wangen biggelen. Wat rest zijn de herinneringen en het heeft mijn leven weer een stukje verrijkt.

Willem Burggraaf