Interview: Op pad tijdens corona

De twee vrienden hebben al ruim van tevoren besloten dat ze deze reis willen maken. Alles is gepland, maar dan begint de corona-tijd. Ze hadden al bedacht dat ze een tent mee zouden nemen en af en toe gaan wildkamperen. Daarom besluiten ze toch te gaan. De herbergen van de gemeente zijn overal dicht, maar sommige particuliere herbergen blijven gewoon open. Verder moeten ze af en toe een mondkapje op, maar veel merken ze er gelukkig niet van. En zo gaan ze het avontuur aan. Ze zien het als een fysieke uitdaging en vinden het heel avontuurlijk om te gaan kamperen.

Dit wildkamperen blijkt toch een beetje tegen te vallen. Een plek vinden langs de Camino blijkt lastiger dan verwacht. Het mag in de meeste provincies wel, maar veel stukken land zijn eigendom van mensen, waar je dus niet zomaar op mag kamperen. Ook moet je goed nadenken om genoeg eten mee te nemen, aangezien je niet altijd in de buurt van een supermarkt bent. Zo zijn ze op een zondag op zoek naar eten en een slaapplek. Als ze aankomen in een klein plaatsje, blijkt de enige supermarkt voor hun neus dicht te gaan en … alle herbergen vol. Als hun water ook nog opraakt, besluiten ze bij een boerderij aan te bellen, te vragen om water en heel misschien of ze op het land van de boerderij kunnen overnachten. Dit mag gelukkig! Ze vinden nog 2 blikjes tonijn in hun tas en komen zo de dag door … Kamperen op campings is toch beter te doen. Stiekem ook gewoon fijn om af en toe te kunnen douchen.

Onderweg hebben de twee regelmatig pech. Zo breekt een van de rugzakken en moet deze met touw bij elkaar gehouden worden. Ze hebben beiden al 16 kilo op hun rug, wat alleen nog maar zwaarder wordt. Ook één van hun twee tentjes stort in en tot overmaat van ramp krijgt Jeroen last van blaren, waardoor ze een aantal rustdagen moeten nemen. Hij kan op een gegeven moment zelfs niet meer lopen van de pijn! Onderweg komen ze gelukkig een Luxemburgse soldaat tegen, die hen uitlegt hoe ze het beste blaren kunnen behandelen. Doorprikken zodra ze doorkomen, is het advies 😉

Die paar dagen dat Jeroen zoveel pijn heeft, zijn niet leuk. Hij moet daarom zijn verwachtingen bijstellen. Hoe hij het erg vindt om een stuk met de bus te gaan, vindt z’n vriend het juist allemaal prima. Hij heeft de instelling om er een gezellige vakantie van te maken, hoewel Jeroen misschien stiekem hoopte tot in Santiago te komen. Het blijkt ook dat ze toch moeten plannen om slaapplekken te vinden en genoeg eten in te slaan. Jeroen vindt het achteraf jammer dat ze daardoor toch zo afhankelijk van hun telefoon waren.

Tegelijkertijd hebben ze wel de tijd van hun leven. Jeroen en z’n vriend zij waarschijnlijk de enige pelgrims die besluiten om op weg te gaan met een voetbal (die later kwijtraakt) en een pot pindakaas in hun rugzak 😉 De Camino geeft een gevoel van vrijheid. Ze moeten wennen aan het primitieve, overal zit zand als ze kamperen op het strand. Maar zodra je daaraan went en afstand kan doen van die luxe, komt het gevoel van vrijheid, onafhankelijkheid en avontuur. Daarom kan Jeroen het zeker aanraden, het is een fantastisch avontuur, waar je ook tot rust kan komen. Wandelen doet je goed (zolang je geen blaren krijgt …), en zeker ook je mentale gezondheid. Onderweg hebben ze niet zozeer het speciale gevoel van de Camino ondervonden, maar des te meer het speciale gevoel van hun vriendschap. Jeroen zou daarom ook niet zo snel aanraden om in je eentje te gaan kamperen op de Camino, maar om samen te gaan en het ultieme doel van de sociale gemeenschap onderweg te beleven. Ga het avontuur aan!