Een rozenkrans, een mondharmonica en akoestiek langs de camino.
Op mijn kamer hangt al jaren de rozenkrans van mijn moeder. Door haar gekocht in bedevaartsoord Lourdes.
De gedachte dat dit kleinood na mijn overlijden, ik ben inmiddels in mijn 80 ste levensjaar, zonder respect en zielloos bij het grofvuil zou verdwijnen, voelde niet goed, schuurde heel erg. Wat te doen?
Dit jaar heb ik op mijn camino de mondharmonica meegenomen: ‘Als je muziek maakt ben je nooit alleen’. Bovenal wilde ik de akoestiek van het instrument horen, beleven, voelen in de vele kerken en kapellen op weg naar het zuiden.
Voor vertrek knipte ik moeders rozenkrans in losse steentjes. In iedere kapel of kerk waar ik stopte liet ik er een achter.
In gedachte maakte ik dan een herinnering aan mijn moeder met daarna het “A toi la gloire” op de mondharmonica. Het instrument dat zij mij heeft leren te bespelen
De kerkruimte nam het geluid in zich op, voerde het mee de gewelven in, echode zachtjes na.
Prachtige, volle, rijke klanken in iedere kapel. Het ontroerde iedere keer.
Een camino wandelaar uit de Elzas kruiste mijn fietspad. In zijn rugzak de as van zijn negen maanden geleden overleden vrouw. De as die hij, eens aangekomen in Santiago, wilde uitstrooien.
Dit jaar zouden ze samen de tocht, of delen ervan, maken.
Met zijn vrouw in gedachte en ik die van mijn moeder, hebben we ieder een kraaltje van de rozenkrans gelegd in de kerkkapel van Crozant.
Bij de klanken van de harmonica werd hij door emoties overmand.
De kapel was niet alleen gevuld met het A toi la gloire maar ook met de tranen van zijn intens verdriet.
“C’est dur…… c’est très dur …”
Drie dagen later ontmoette ik hem weer, nu bij het station waar zijn camino voor dit jaar eindigde. Hij sprak over onze ontmoeting waarbij hij zijn emotie zonder een enkele remming had kunnen laten gaan. Dat moment had hem goed gedaan.
Was Jacobus aan het werk geweest ?
Ik wil het graag geloven.
Er zijn nog rozenkrans-kraaltjes over. Komende jaren hoop ik deze op mijn camino-route te kunnen achterlaten. Zo groeit door Frankrijk met hulp van moeders rozenkrans mijn eigen virtuele gebedsketting. Het laatste stukje laat ik achter in Lourdes, daar waar die een kleine honderd jaar geleden gekocht is.
De cirkel is dan rond voor mij.
Chris Rooijackers
