Het weer, natte schoenen, de keien onder de voeten, pijn in de benen, bezwete kleren etc. Je hebt niks in de hand. Ze zeggen hier ‘de Camino provides’ en laat zien wat bij me past of me juist uitdaagt. Hiermee kom ik dichtbij de verdieping van Acceptatie. Wat de betekenis is van wat ik ontmoet. Wie ben ik in elke situatie..
Deze reis laat me vooral zien ‘all is well’ en de kracht hiervan.
En vooral dat de mind die over van alles een mening heeft er niet toe doet.
Dat er meer is, een kracht die veel groter en liefdevoller is.
Om in dat veld met anderen te vertoeven is een zegen.
Elk moment een stap voor de ander zetten is het enige dat geldt. Stap voor stap vooruit. Achteruit of vooruit kijken levert niks op. Het gaat om de reis niet het einddoel. Aan het eind vd dag weet ik pas hoe het is geweest. Geen dag hetzelfde. En toch… na een opfrissende douche aan het eind vd dag is de last/vermoeidheid verdwenen. Zo verloopt de Camino.
Toen ik zaterdag in de pletsende regen en doorweekt in Santiago aankwam was de emotie groot. In dit Pinksterweekend voelde de aankomst hier als het uitstorten van de heilige geest (wat dat ook mogen zijn) en het licht in me verveelvoudigde. Wow, wat een zielentocht heb ik mogen meemaken.
Ik voel me een gezegend mens deze pelgrimstocht te kunnen doen.
Rob Slijpen
