AMS Ontmoet Josine & Pieter

Josine en Pieter over wandelen en rust

Maak kennis met een stel dat niet zo nodig een Camino meer hoeft te doen maar wel graag lange afstanden loopt en een bijzondere reden had om lid te worden van het Genootschap.

Pieter en Josine vertellen over paden in Spanje, plannen voor het noorden en gelijkgestemden vlakbij huis.

Josine Stobbe (64) en Pieter Stroek (64), Diemen

Het Genootschap

Josine is al sinds 2007 lid van het Genootschap, Pieter pas een paar weken.

Wandelen vinden ze allebei heerlijk. Samen liepen ze ooit een stukje van de Camino.

Pieter geniet bovendien erg van de Jacobsstaf: een blad dat hij ontzettend leuk en inspirerend vindt. Ook de dag van het Genootschap die ze eens bezochten sprak hen aan: gezellig èn iets om je aan het denken te zetten over wat je allemaal zou kunnen doen en wat je misschien wel of toch niet gáát doen.

Josine studeerde vertaler Spaans en zocht destijds een stageplek. Zo ontmoette ze iemand die een Spaanse reisgids over de Camino, zou gaan vertalen. Josine heeft die hele gids vertaald en besloot daarna zelf een stuk van de Camino te gaan lopen. Met twee vriendinnen liep ze in een week van Pamplona naar Logroño, deels om haar vertaling te checken maar vooral om sfeer te proeven en het landschap te ervaren.

Veel mensen worden lid van het Genootschap omdat ze informatie zoeken. Voor Josine gold dat niet: ze hàd alle informatie al, ze werd alleen lid omdat ze een credential nodig had.

De Camino

Later hebben Josine en Pieter samen gepoogd om van Burgos naar León te lopen, maar Pieter kreeg al snel last van zijn achillespees. Na drie dagen moesten ze stoppen maar

in die dagen en de vakantie daarna hadden ze wel leuke ontmoetingen en fijne gesprekken over politiek, religie en filosofie. Beiden spreken goed Spaans, al zeggen ze dat het wel wat is weggezakt sinds ze twee jaar in Barcelona woonden.

“En toen verder: … niks”, vertellen ze, tenminste wat Camino’s betreft.

Ze zouden graag nog eens naar Noord Spanje teruggaan, maar de Camino vinden ze inmiddels veel te druk. Een groepje van vijf tot acht personen vinden ze gezellig, maar grootser hoeft het niet.

Bovendien wil Josine sowieso geen camino meer lopen, omdat ze het liefst in haar eigen bed slaapt. Dat ‘eigen bed’ mag breed worden opgevat, want kamperen in een tent, of tegenwoordig in een omgebouwd busje, telt ook.

Dat ze dan de ontmoetingen in de herbergen missen, nemen ze op de koop toe.

Santiago

Het stel is wel eens in Santiago geweest – met de bus – maar ze hebben wèl het wierookvat heen en weer zien zwaaien.

De reis naar Noord Spanje bracht ook nog iets anders: Pieter raakte diep onder de indruk van de Romaanse kerken. Mede daardoor ging hij kunstgeschiedenis en religiewetenschappen studeren aan de UVA. Na 7 jaar heeft hij dit jaar beide studies met een master afgerond! Tegelijkertijd haalde Josine haar master Nederlands als tweede taal en meertaligheid.

Hoewel ze geen Camino meer lopen betekent dat niet dat het wandelen over is. Verre van dat.

Ze hebben eerder in Noorwegen bergtochten gedaan. Spectaculair, maar ook heel zwaar en spannend.

Het stel weet ook wat een paar dagen achter elkaar lopen doet. “Je raakt dan in een flow”, vertellen ze. Zelfs bij een aantal vierdaagsen die ze liepen viel het op dat de mensen de eerste dagen honderduit kwebbelen, maar vanaf dag drie raakte men steeds stiller en in zichzelf gekeerd.

Josine vertelt dat bij langere tochten in IJsland en Noorwegen haar gedachten over werk vanzelf verdwijnen. Dan gaat het alleen nog om: zet ik mijn voeten goed neer? Eet ik goed en op tijd? Heb ik genoeg water? Zit ik nog op de route? Heb ik genoeg kleding aan?

Lopen levert immateriële waarde op. Ze zijn beide enthousiast voor langere afstanden. De Meseta vond Pieter “heerlijk”. Buiten zijn, met jezelf bezig zijn, alle tijd om rustig rond te kijken en af te dwalen, kortom; je eigen gang gaan. Het levert hen rust in het hoofd op. Dat is welkom want hun recente studies hielden hun hersenen lenig, maar maakte ook dat het in hun hoofd “bijna nooit stil” is. Lange wandelingen veranderen dat.

Ze hebben ervaren dat wandelen rust oplevert.

Toekomstplannen

Nu hebben ze hun oog laten vallen op het Olavspad waarover ze in de Jacobsstaf  hebben gelezen. Dat spreekt hen enorm aan. Het OV schijnt er heel goed te zijn; er loopt als het ware een treintje langs de route, zodat ze met hun kampeerbusje kunnen gaan. Bovendien zijn er veel buitenplaatsen met kunst in de buurt; aantrekkelijk voor hen allebei.

Ook routes in Slovenië, waarover ze ook lazen lijken hen mooi.

De Regio

Josine en Pieter liepen één wandeling van de Regio mee, bezochten één keer het café en waren laatst bij de regiodag. Ze willen zeker vaker komen; ze ervaren het café als een plek vol gelijkgestemde zielen, prettig individualistisch “net als wij”, zeggen ze. Iedereen mag zichzelf zijn, er is geen verplichting om ergens aan mee te doen. (En er is “geen polonaise”). Dat er geen jonge mensen komen valt hen wel op; waarschijnlijk hebben die het te druk.

Pratend over het cafe en de Regio, vertelt Josine dat ze wel een meter aan, wat oudere, wandelboekjes heeft over Amsterdam, verzameld door haar vader.

Wie weet – héél misschien –  organiseert Josine ooit eens een slow walk.