Elisabeth werd in 2010 lid van het Genootschap omdat ze met Elly had afgesproken om naar Sevilla te gaan en de route de la Plata te gaan fietsen. Elly kende ze van ‘De Wandelpool’.
Elisabeth werkte als verpleegkundige en mocht in die tijd al met haar 60ste met pensioen. De PIZ-cursus (Pensioen In Zicht) kon ze niet volgen omdat daar geen geld voor was. Daarom las ze het boek Oud worden zonder het te zijn van Rudi Westendorp. Daarin stond de tip om regelmatig een uitdaging aan te gaan. Elisabeth maakte daarvan: elk jaar een uitdaging aangaan. Het fietsen van de Via de la Plata werd haar allereerste.
Voor vertrek ging ze naar de Vredeskerk waar ze een dienst bijwoonde, speciaal voor bedevaartgangers. In die kerk staat een beeld voor pelgrims; de bedoeling was dat elke pelgrim na afloop van de tocht een zakje zand meenam, om daarmee dat beeld te vullen en te verzwaren. Elisabeth kreeg de zegen mee van de priester en ze voelde daardoor “ik hoor ergens bij, ik ga ergens naartoe.”
Toen kon haar reis beginnen.
De fietstocht Maar de Via de la Plata met Elly de Via bleek een avontuurlijke onderneming, mede omdat Elisabeth om de haverklap een lekke band kreeg die ze steeds weer moest plakken. In Spanje bleek het namelijk aanvankelijk onmogelijk om een nieuwe band in de juiste maat te vinden. Maar de Spanjaarden stonden altijd voor haar klaar; zodra ze zagen dat ze pelgrim was werd ze vriendelijk geholpen.
In het begin sliepen ze in een tentje, later ook in herbergen.
Elisabeth vond de mensen aardig en het landschap prachtig.
Santiago
Bij aankomst in Santiago – Elly was haar vooruit gegaan – regende het pijpenstelen. Toch was het moment heel bijzonder. De stad en de kathedraal vond ze prachtig en Elisabeth voelde vooral: “ik heb het gehááld!”
Andere Camino’s
Het principe van elk jaar een nieuwe uitdagingbetekende dat ze het jaar erop, in 2011, opnieuw met Elly op pad ging, ditmaal naar Bilbao. Ze begon in Pamplona en liep van daaruit naar Burgos. Tijdens deze tocht voelde ze zich voor het eerst een pelgrim. (Het jaar ervoor had ze meer ervaren als “gewoon een fietstocht”. Misschien kwam dat ook omdat ze toen ook veel minder pelgrims tegenkwam.)
Vooral ‘s morgens, in de eerste uren van de dag, vond ze het “héérlijk” om buiten te lopen. De natuur was zo mooi en ze voelde zich volledig “vrij!”
Omdat Elly dagelijks meer kilometers wilde maken dan zij, liep Elisabeth na drie dagen alleen verder. Dat was voor haar geen enkel punt, de route is prima in je eentje te doen.
Elisabeth heeft nooit “hoogstaande spirituele ervaringen” gehad, zegt ze zelf, maar ze genoot enorm van de ontmoetingen onderweg. Al die verschillende mensen, iedereen op weg naar hetzelfde eindpunt gaf haar een gemeenschappelijk gevoel. Zo keek ze ook vergenoegd rond in de grote slaapzalen. Het historische karakter van de route en de religieuze achtergrond ervan droegen bij aan dat gevoel van verbondenheid.
Ze liep van Pamplona naar Burgos en nam daar de bus naar Leon. Daarmee raakte ze wel haar “dorp” kwijt, de mensen die ze onderweg telkens weer tegenkwam. Ze had de bus genomen omdat haar was verteld dat de Meseta lang, saai en onaantrekkelijk zou zijn, met een drukke weg er pal naast. Die informatie bleek achteraf onjuist. Dit jaar liep Elisabeth alsnog de Meseta en ze vond het er juist heel mooi, prettig en fijn.
Motto en wat de Camino haar bracht
Wat Elisabeth drijft is haar nieuwsgierigheid: “Wat is daar achter die heuvels? Wat is daar verderop?”
Ze had geen groot motto of zwaar motief om te gaan pelgrimeren, daarom creëerde ze er zelf een. Ze zei tegen zichzelf: “Ik ben alleenstaand, niemand corrigeert mij. Laat mij alsjeblieft een aardig mens blijven als ik ouder word.” Overal waar ze kwam, bad ze daarom dat ze geen zeurpiet zou worden.
Terugkijkend zegt Elisabeth: de Camino heeft me gebracht dat ik over mezelf heb nagedacht. Ik ben me ervan bewust geworden dat ik niet moet zeuren en niet te lang moet blijven hangen bij een kleine problemen. Ik kan mezelf nu dwingen om ergens overheen te stappen.
Daardoor kon ze ook andere avontuurlijke dingen gaan doen want “als je niet zeurt hou je een hoop energie over”.
Fietsend door Europa en Noord Amerika
De energie die Elisabeth ‘over’ hield maakte dat ze groepsreizen kon maken met de Wereldfietser. In een groepje maakte ze een tocht van Californië naar Florida. En ze ging biken in Alaska en in West-Canada (British Columbia). Tenslotte is ze vanuit Nederland naar Petersburg gefietst.
Ze kreeg vertrouwen door haar ervaringen met die groepsreizen en zo durfde ze later in haar eentje naar Rome te fietsen.
(Veel mensen vinden de tocht naar Petersburg spectaculair, terwijl Elisabeth zelf haar soloreis naar Rome veel avontuurlijker vond.)
De uitdagingen uit het boek van Westendorp betekende voor Elisabeth dat ze jaarlijks iets zou ondernemen waar ze eigenlijk een beetje tegenop zag. Dat heeft ze tien jaar lang gedaan. Nu doet ze dat niet meer, maar inmiddels ziet ze eigenlijk ook nergens meer echt tegenop.
Terugdenkend vind ze dat ze het leuk doet sinds haar pensioen. Wel benadrukt ze dat ze zich laat inspireren door andere mensen. Veel wandel- en fietstochten ondernam ze omdat ze de ideeën of plannen zag bij anderen.
Toekomstplannen
Voorzichtig denkt ze voorzichtig – héél voorzichtig! – wel eens aan de Sultanstrail. Maar of ze dat nog kan? Ze weet het niet. Maar Harry – in de 80 – heeft het ook gedaan en dat werkt toch weer inspirerend.
De Regio
Bij de Regio Amsterdam werd Elisabeth indertijd ontvangen door Simone en Marja. Al na haar eerste bijeenkomst gingen ze met een hele groep samen uit eten. Elisabeth voelde zich direct thuis en dat is nog altijd zo. In gesprekken met medeleden ontdekte ze bovendien dat het ook mogelijk is om een kleinere stukken van een Camino te doen, bijvoorbeeld van Toledo naar Ávila, iets wat ze later inderdaad ook heeft gedaan.
Binnen de Regio heeft Elisabeth heeft een paar keer een wandeling georganiseerd. Ze komt ook maandelijks bij het Café “een borreltje halen”.
Met een knipoog zegt ze dat ze het jammer vindt dat de wandelingen altijd op woensdag zijn, terwijl zij dan niet kan. Maar serieus voegt ze eraan toe dat alles heel goed wordt geregeld en gecommuniceerd; “Het is fantastisch!”
Voor de Regio wil ze in de toekomst best wel weer eens een wandeling organiseren “Ik heb er nog een paar achter de hand.”
Laden...
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.
Naam: Elisabeth van Blokland