|
Vallen en weer opstaan en ....... weer vallen
"Op 24 april 2025 vertrek ik, na een grondige voorbereiding, naar Florence in Italië om van daaruit de Via di Francesco te gaan lopen. Deze weg, niet te verwarren met de Via Francigena, loopt van Florence via Assisi naar Rome.
Ik ben gewaarschuwd: het zal een zware tocht worden met enorme hoogteverschillen dwars door de Apennijnen. Kortom: een stevige fysieke uitdaging voor een vrouw van 75 alleen onderweg.
Toch laat ik me niet afschrikken, ik heb immers al een aantal camino's achter de rug: de Camino Frances, de Via de la Plata, een deel van de Camino del Norte en de Camino Primitivo in Spanje en de Via Francigena in Italië.
In de voetsporen van Franciscus ga ik op weg. Het startpunt van de route is de Santa Croce in Florence. Ik volg de tocht, die mijn digitale reisgids 'Franciscaanse Voetreis' aangeeft. Deze route vermijdt asfalt, gaat over passen met fenomenale uitzichten en door prachtige valleien. Onderweg kom ik door middeleeuwse stadjes en langs eeuwenoude kloosters en kerken. Het is rustig op de weg, nauwelijks pelgrims. In stilte geniet ik van de prachtige natuur, de orchideeën in de berm en het ademloze uitzicht. Ook het weer laat niets te wensen over. Bij aankomst in mijn onderkomen, bij voorkeur een klooster of pelgrimsherberg, zijn er mooie ontmoetingen met andere pelgrims. Puur genieten dus!
In Camaldoli, 5 dagen onderweg, gaat het mis. In alle vroegte vertrek ik uit het klooster en neem al snel de verkeerde afslag. Als ik daar na een half uur achter kom, maak ik meteen rechtsomkeer, uiteraard geërgerd en gehaast. Dat is geen goede combinatie! Ik struikel en het gewicht van de rugzak doet de rest. Een lelijke val met een verrekte hamstring en een kapotte elleboog als gevolg. Van de schrik bekomen en vol goede moed vervolg ik mijn weg terug naar de goede route. Maar nog geen kilometer verder stap ik op een losse steen in een beek. Wat dan gebeurt, laat zich raden: ik raak uit balans, draai om mijn as en lig op mijn rug in de beek, als een schildpad onderste boven op zijn schild. Het kost enige moeite om overeind te komen. De schade blijft deze keer beperkt tot een natte broek en een geschaafde knie. Gelukkig kan ik nog lopen, alleen zitten is erg pijnlijk. Al met al een hele zware dag!
Ik besluit een rustdag te nemen in het Santuario della Verne, een indrukwekkend kloostercomplex. Daarna vervolg ik probleemloos mijn weg naar Assisi, een hoogtepunt op deze Franciscusweg.
Vanaf Assisi nog zo'n 170 km te gaan naar Greccio, voor mij het eindpunt van deze tocht. Via prachtige plaatsen als Spello en Spoleto en nog steeds dwars door de Apennijnen, bereik ik op 18 mei Rieti, het geografische middelpunt van Italië.
Vanuit de fijne B&B La Terazza Fiorita verlaat ik op 19 mei Rieti. Genietend van de laatste kilometers, maar ook een beetje weemoedig omdat het einde van deze prachtige tocht in zicht komt, gaat het wéér mis. In een onoplettend ogenblik struikel ik over een omhoog stekend stuk asfalt. Ik val en weet meteen: finito! Opstaan lukt niet en een dame, op weg naar haar werk, belt Emergenza. Per ambulance, liggend op een plank en met een halskraag om mijn nek, word ik naar de Eerste Hulp van het plaatselijk ziekenhuis gebracht. Achteraf kan ik van geluk spreken. Er is niets gebroken en ik mag weg met een flinke dosis pijnstilling. Een taxi brengt me terug naar de B&B van Rita Giovannelli waar ik liefdevol wordt opgevangen en verzorgd en waar ik even op adem kan komen en een nieuw plan kan bedenken. Één ding is zeker: verder wandelen gaat niet meer lukken.
De volgende ochtend lukt het met wat pijn en moeite de bus naar Rome te nemen. Ik heb daar 2 nachten gereserveerd in La Casa dei Pellegrini. Twee dagen daarna heb ik mijn terugvlucht geboekt.
Rome is voor mij 'thuiskomen' en ik knap dan ook fysiek en mentaal op tijdens mijn verblijf in deze prachtige stad. Van een Australische pelgrim krijg ik een ticket voor een zitplaats bij de eerste audiëntie van de nieuwe paus Leo XIV op het Sint Pieterplein. Heel indrukwekkend! Dan wacht mij nóg een verrassing. Bij de Friezenkerk ontmoet ik Ron en Rinie, die ik heb leren kennen bij het Café Saint Jacques in Roermond. Zij hebben de Via Francigena del Sud van Rome naar Benevento gelopen en zijn net in Rome aangekomen. Een emotioneel weerzien! Onder het genot van een heerlijke fles wijn delen we onze verhalen. Toevallig hebben we dezelfde vlucht terug geboekt en vanaf het vliegveld neemt Ron mijn rugzak van me over.
Eind goed, al goed! Zo eindigt een onvergetelijke tocht van vallen en weer opstaan. Hopelijk krijg ik volgend jaar de kans het laatste stuk van deze bijzondere camino, van Rieti naar Rome, af te maken".
Anna Tilmanns |
