Midden 2021 kwam alsnog het pelgrimeren terug op gang, de roep van en naar Compostela was voor menig pelgrim reden om het erop te wagen en de voorbereidende wandelingen in eigen land werden ingeruild voor de langgekoesterde wens om een Camino te gaan lopen of fietsen. Zij wensten andere pelgrims weer voor even “Buen Camino” en “Ultreia”!
Het blijft echter een groot litteken als we stilstaan bij het verdriet en het leed van ontelbaar veel mensen, in eigen kring, rondom ons en over heel de wereld. We willen verbonden zijn met mensen die tijdens de coronapandemie ziek waren, die iemand verloren, die geliefden en vrienden hebben gemist. We voelen hoopvol en met respect mee met onze jongeren: hoe moeilijk is deze tijd voor hen geweest en hoe genereus konden ze er tegelijk toch de moed in houden. We herinneren ons dankbaar die vele personeelsleden die klaar stonden voor bewoners in de woonzorgcentra. We zijn erkentelijk voor de beleidsmakers, de wetenschappers, die -ondanks kritiek, wantrouwen en miskenning- er alles aan deden om deze onzichtbare verrassende vijand een halt toe te roepen. We konden rekenen op het sterke engagement van de artsen, verpleegkundigen en zorgende medemensen die onder onmogelijke werkdruk helend aanwezig waren en nog meer ellende konden voorkomen. Er was goedheid die van mens naar mens ging. In de kathedraal van Santiago, werd dankbaarheid vormgegeven bij religieuze en rituele momenten met een mooie tekst, een gebed, een kaars of met een bloem.
Samen met familie, vrienden of buren, met kinderen en kleinkinderen een gebaar maken, een daad stellen. Het kan een mooi ritueel zijn waarmee we uitdrukken dat we geloven in het onvermoede leven. Laten we hoopvol uitkijken naar de lente die gaat komen. Heb vertrouwen in het leven. |